preloader

ViewCategory

ΧΡΗΣΙΜΑ
23.08.2023
Στο πριν και στο τώρα

Ιωάννα Κατσαβού


Ανεβαίνω το Λαγκάδι. Ο ήλιος εκεί δεν έχει χαρίσει ακόμα το φως του. Νιώθω το πρωινό δροσερό αεράκι να μου ανεμίζει τα μαλλιά. Να μου δροσίζει το πρόσωπο. Να μου δίνει όρεξη για δουλειά. Άλλη μια μέρα στη βιοπάλη και στο μεροκάματο.

Φτάνω στο λιοτρίδι. Οι πόρτες ανοιχτές, ακούγονται γέλια και φωνές να με καλούν.

-Έλα, έλα μέσα! Καλώς την!

Ο νοικοκύρης χαμογελαστός μπροστά στη μηχανή, με καλημερίζει με τη ζεστή του φωνή.

-Μπρος παιδιά, δουλειά! Έχουμε πολλές ελιές να αλέσουμε!

Ακούω τα χλιμιντρίσματα της Κατίνας. Παίρνω τις πλυμένες ελιές και τις ρίχνω πάνω στην πλάκα. Ακούω τον θόρυβο των κουκουτσιών που σπάνε καθώς η Κατίνα περπατά και γυρνά γύρω γύρω από τον μύλο. Κρατώ στα χέρια μου την ξύστρα και ξεκολλάω τις ελιές από τα τοιχώματα. Μία γνώριμη μυρωδιά από τα παιδικά μου χρόνια πλανιέται στον χώρο, μια ανάμνηση… Κοιτώ γύρω μου τις γυναίκες που μαζεύουντον πολτό της ελιάς. Και να! Σαν να’ μαι τώρα μικρό παιδάκι και να βλέπω το λάδι να αναβλύζει σαν χρυσός από τη γούρνα, σαν να βλέπω τη μάνα μου!

Η μέρα τελειώνει. Ο νοικοκύρης μοιράζει το λάδι…



Ανεβαίνω το Λαγκάδι. Ο ήλιος είναι καυτός. Είμαι ιδρωμένη. Μπαίνω στο λιοτρίδι. Πόσα έχουν αλλάξει μα και πόσα έχουν παραμείνει τα ίδια. Η μηχανή, τα μάγγανα, ο μύλος, όλα εκεί… Λείπουν όμως οι άνθρωποι… Ο Κάρης, η Ασημένη, η μάνα μου…

Ο χώρος σχεδόν όπως ήταν τότε, τα πάντα όμως έχουν συντηρηθεί και διατηρηθεί ακέραια μαρτυρώντας ότι

κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν σκληρά, ξενύχτησαν και ίδρωσαν γι΄ αυτό το έργο. Άνθρωποι που αγάπησαν τον τόπο τους και και τις μνήμες τους.  Άνθρωποι που αγάπησαν την οικογένειά τους και τους προγόνους τους, όπως αγάπησαν και αυτόν εδώ τον χώρο.

Νιώθω άδεια, μένω μετέωρη, σκέφτομαι… Τα γέλια, η ζεστή φωνή του ιδιοκτήτη, η Κατίνα ξυπνούν και ζωντανεύουν μπροστά μου. Και ναι, βρίσκομαι πάλι εδώ! Κλείνω τα μάτια και «βλέπω» δίπλα μου πρόσωπα αγαπημένα. Βλέπω τη μάνα μου στα μάγγανα, τον Κάρη να μοιράζει το λάδι και την κόρη του να στέκεται στην πόρτα μην ξέροντας πως μετά από χρόνια θα ξανασταθεί εκεί μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια της...

Ήμουν ένα παιδί που μετά το σχολείο έτρεχε στο ελαιοτριβείο.Ήμουν μια εργάτρια στο Λιοτρίδι του Κάρη… Ήμουν μια εργάτρια που ίδρωσαν τα χέρια της καθώς κρατούσε την ξύστρα… Ήμουν μια γυναίκα που έπαιρνε για πληρωμή το χρυσό λάδι… Είμαι μια γιαγιά που φέρνει τώρα τα εγγόνια της για να θαυμάσουν τούτο το λιοτρίδι…

Τώρα που ξανάνοιξαν οι πόρτες του κι όλα ζωντάνεψαν, ζωντανεύει η ιστορία μας, η ιστορία της Νισύρου… Ζωντανεύουν τα παλιά εκείνα, τα ωραία χρόνια στο Λιοτρίδι του Κάρη… Ζωντανεύουν οι αναμνήσεις μας…


 

16.12.2022
Εις μνήμην…

Ο Νίκος Καρακωνσταντής ή εν συντομία Κάρης,
ήταν ωραίος άνθρωπος, εργατικός, κιμπάρης.

Σ΄όλους πολύ αγαπητός και πρώτος στην παρέα
τραγούδια έλεγε συχνά για να περνούν ωραία.

Το ελαιοτριβείο του μ΄αγάπη λειτουργούσε,
να κάνει το καλύτερο πάντοτε προσπαθούσε.

Δούλευε εκεί ακούραστα, μ’ όρεξη και  μεράκι
μέχρι το λάδι το χρυσό να τρέξει σα νεράκι.

Από τη μούργα του λαδιού σαπούνια κατασκεύαζε
με την ωραία του φωνή όλους τους διασκέδαζε.

Να κι η κυρά του λιοτριδιού απ’ όλους λατρεμένη
του άντρα της το στήριγμα, μάνα αγαπημένη.

Στου Λαγκαδιού τη γειτονιά είχε το σπιτικό της
κι ολημερίς εφρόντιζε για το νοικοκυριό της.

Ήρεμη με υπομονή και ταπεινοφροσύνη
σε όλους πάντα έδειχνε μονάχα καλοσύνη.

Εις τα χωράφια πήγαινε, ολημερίς μοχθούσε
και στις δουλειές του λιοτριδιού έπειτα βοηθούσε.

Σ’ όσους εργάζονταν σ’ αυτό πάντα καλά  φερόταν
και στο πλευρό του Κάρη της μ’ αγάπη αυτή στεκόταν

Ήταν ωραίοι άνθρωποι με ήθος κι αξία.
Αχ! πόσα μας εθύμισε αυτή η  φωτογραφία!

Ασημένη Τρ. Μπίλλη

14.12.2022
Ποίημα

Στου Λαγκαδιού τ΄ανήφορο γεμίζει η ματιά σου
με ομορφιά και χρώματα και χαίρεται η καρδιά σου.

Κάθε γωνιά κι ανάμνηση κρύβει μια ιστορία
ποσπέρια, γέλια, μουσικές και πρόσωπα οικεία.

Μπαλκόνια ξύλινα θα δεις βασιλικούς και δυόσμο
κι ο ποταμός του Λαγκαδιού δροσίζει όλο τον κόσμο.

Στον νου σου έρχονται άνθρωποι τις σκάλες να σβεστώνουν,
 να καθαρίζουν όσπρια, κρεμμύδια να απλώνουν.

Και να σου, η Καθολική, το όμορφο εκκλησάκι
που ξεπροβάλλει ολόασπρο μέσα εις το σοκάκι.

Και μόλις πάρεις τη στροφή δεντράκια ελιάς θα δεις,
στο ελαιοτριβείο μας σε λίγο θα βρεθείς.

Έλα μαζί μου να σου πω και να σε ξεναγήσω
σε ένα λιοτρίδι που γυρνά ξανά τον χρόνο πίσω.

Σαν να ακούω ν΄αντηχούν φωνές απ΄το ρημίδι,
«Ελάτε να αλέσουμε στου Κάρη το λιοτρίδι».

Ασημένη Τρ. Μπίλλη
2/11/22

«Όλα ξαναζωντάνεψαν σαν όνειρο μπροστά μου,
μπαίνοντας στο λιοτρίδι μας, βλέπω εσέ μπαμπά μου.

Να είσαι εκεί ολοζώντανος, όλα να τα φροντίζεις
με τον πολτό απ’ τις ελιές σακχούλια να γεμίζεις.

Κάτω από τη μηχανή τα΄βαζες, για θυμήσου,
για να τα στίψει δυνατά κι οι γούρνες να γεμίσουν.

Λάδι αγνό και καθαρό κρυστάλλινο, χρυσάφι
απ΄της Νισύρου καθενός το κτήμα, το χωράφι.

Ακούω γέλια και φωνές, πρόσωπα αγαπημένα
και τη γλυκιά μανούλα μου πάντα κοντά σε΄σένα.

Έλα Κατίνα φώναζες τη χάιδευες μ΄αγάπη,
σκούπιζες τον ιδρώτα της στη μούρη και στην πλάτη.

Κι αυτή πιστή κι υπάκουη εις το αφεντικό της
γύριζε τη μυλόπετρα κι έσπαζε τον καρπό της.

Αυτή την ώρα ξέρω το όλοι είστε κοντά μας
και την ευχή σας δίνεται σε΄μας και στα παιδιά μας».

Άννα Μπίλλη Καρακωνσταντίνου
2/11/22