Categories

Ο Νίκος Καρακωνσταντής ή εν συντομία Κάρης,ήταν ωραίος άνθρωπος, εργατικός, κιμπάρης. Σ΄όλους πολύ αγαπητός και πρώτος στην παρέατραγούδια έλεγε συχνά για να περνούν ωραία. Το ελαιοτριβείο του μ΄αγάπη λειτουργούσε,να κάνει το καλύτερο πάντοτε προσπαθούσε. Δούλευε εκεί ακούραστα, μ’ όρεξη και  μεράκιμέχρι το λάδι το χρυσό να τρέξει σα νεράκι. Από τη μούργα του λαδιού σαπούνια κατασκεύαζεμε την ωραία του φωνή όλους τους διασκέδαζε. Να κι η κυρά του λιοτριδιού απ’ όλους λατρεμένητου άντρα της το στήριγμα, μάνα αγαπημένη. Στου Λαγκαδιού τη γειτονιά είχε το σπιτικό τηςκι ολημερίς εφρόντιζε για το νοικοκυριό της. Ήρεμη με υπομονή και ταπεινοφροσύνησε όλους πάντα έδειχνε μονάχα καλοσύνη. Εις τα χωράφια πήγαινε, ολημερίς μοχθούσεκαι στις δουλειές του λιοτριδιού έπειτα βοηθούσε. Σ’ όσους εργάζονταν σ’ αυτό πάντα καλά  φερότανκαι στο πλευρό του Κάρη της μ’ αγάπη αυτή στεκόταν Ήταν ωραίοι άνθρωποι με ήθος κι αξία.Αχ! πόσα μας εθύμισε αυτή η  φωτογραφία! Ασημένη Τρ. Μπίλλη

Στου Λαγκαδιού τ΄ανήφορο γεμίζει η ματιά σουμε ομορφιά και χρώματα και χαίρεται η καρδιά σου. Κάθε γωνιά κι ανάμνηση κρύβει μια ιστορίαποσπέρια, γέλια, μουσικές και πρόσωπα οικεία. Μπαλκόνια ξύλινα θα δεις βασιλικούς και δυόσμοκι ο ποταμός του Λαγκαδιού δροσίζει όλο τον κόσμο. Στον νου σου έρχονται άνθρωποι τις σκάλες να σβεστώνουν, να καθαρίζουν όσπρια, κρεμμύδια να απλώνουν. Και να σου, η Καθολική, το όμορφο εκκλησάκιπου ξεπροβάλλει ολόασπρο μέσα εις το σοκάκι. Και μόλις πάρεις τη στροφή δεντράκια ελιάς θα δεις,στο ελαιοτριβείο μας σε λίγο θα βρεθείς. Έλα μαζί μου να σου πω και να σε ξεναγήσωσε ένα λιοτρίδι που γυρνά ξανά τον χρόνο πίσω. Σαν να ακούω ν΄αντηχούν φωνές απ΄το ρημίδι,«Ελάτε να αλέσουμε στου Κάρη το λιοτρίδι». Ασημένη Τρ. Μπίλλη 2/11/22 «Όλα ξαναζωντάνεψαν σαν όνειρο μπροστά μου,μπαίνοντας στο λιοτρίδι μας, βλέπω εσέ μπαμπά μου. Να είσαι εκεί ολοζώντανος, όλα να τα φροντίζειςμε τον πολτό απ’ τις ελιές σακχούλια να γεμίζεις. Κάτω από τη μηχανή τα΄βαζες, για θυμήσου,για να τα στίψει δυνατά κι οι γούρνες να γεμίσουν. Λάδι αγνό και καθαρό κρυστάλλινο, χρυσάφιαπ΄της Νισύρου καθενός το κτήμα, το χωράφι. Ακούω γέλια και φωνές, πρόσωπα αγαπημένακαι τη γλυκιά μανούλα μου πάντα κοντά σε΄σένα. Έλα Κατίνα φώναζες τη χάιδευες μ΄αγάπη,σκούπιζες τον ιδρώτα της στη μούρη και στην πλάτη. Κι αυτή πιστή κι υπάκουη εις το αφεντικό τηςγύριζε τη μυλόπετρα κι έσπαζε τον καρπό της. Αυτή την ώρα ξέρω το όλοι είστε κοντά μαςκαι την ευχή σας δίνεται σε΄μας και στα παιδιά μας». Άννα Μπίλλη Καρακωνσταντίνου 2/11/22