Η Ιστορία του Ελαιοτριβείου

Kάποτε στη Νίσυρο, στο όμορφο Λαγκάδι, ζούσε μια πολυμελής οικογένεια. Ο Χρήστος και η Άννα Χριστοφόρου είχαν έξι παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Δυστυχώς, όταν τα παιδιά ήταν ακόμα μικρά, ο Χρήστος Χριστοφόρου πέθανε και τη φροντίδα τους ανέλαβε ο θείος τους, Γεώργιος Χριστοφόρου που είχε το παρατσούκλι «Γερμανός» (ίσως γιατί ήταν πολύ επίμονος και δύσκολα άλλαζε γνώμη).

Ο «Γερμανός» φρόντιζε τα παιδιά σαν να ήταν δικά του αφού ο ίδιος δεν είχε παιδιά. Διατηρούσε ένα από τα παντοπωλεία της εποχής κι αφιέρωσε τη ζωή του στην ανατροφή τους. Το 1910 έχτισε κοντά στο σπίτι της οικογένειας ένα ελαιοτριβείο. Αργότερα έχτισε και σπίτι το οποίο έδωσε στην ανιψιά του Ασημένη. Όταν εκείνη παντρεύτηκε, ο σύζυγός της, Νικόλαος Καρακωνσταντίνος (Κάρης), ανέλαβε τη λειτουργία του λιοτριδιού που έμεινε γνωστό ως το «Λιοτρίδι του Κάρη».

Ο καινούριος αυτός μηχανισμός τοποθετήθηκε στο υπόσκαφο κομμάτι του λιοτριδιού ενώ τα μηχανήματα που μέχρι πρότινος υπήρχαν εκεί μετακινήθηκαν σε άλλο σημείο του ισόγειου χώρου.

Το λιοτρίδι αυτό, μέσα στο βράχο λαξεμένο, θυμίζει αξέχαστες στιγμές του παρελθόντος. Σ΄αυτό έρχονταν κι άλεθαν τις ελιές τους άνθρωποι από όλα τα μέρη του νησιού μιας κι ήταν το μεγαλύτερο με τα πιο σύγχρονα για την εποχή μηχανήματα. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν να θυμηθούν διάφορες ιστορίες που έζησαν εκεί ή που άκουσαν απ’ τους δικούς τους. Ιστορίες μόχθου κατά τη διάρκεια των εργασιών αλλά και ξεγνοιασιάς καθώς πάντα έβρικαν χρόνο να γλεντήσουν, να τραγουδήσουν και να αστειευτούν.

Το ελαιοτριβείο όπου η μαμά μου μεγάλωσε και που έχει μνήμες των γονιών της, επιτέλους ξαναζωντανεύει! Όσο για τον παππού μου, Νίκο και τη γιαγιά μου, Ασημένη…

Εύχομαι από κει ψηλά
να χαίρεται η ψυχή τους
κι εμείς εδώ να έχουμε
πάντοτε την ευχή τους!